Verse 1: സൂര്യനു കീഴേ മനുഷ്യര്‍ക്കു ദുര്‍വഹമായൊരു തിന്‍മ ഞാന്‍ കണ്ടിരിക്കുന്നു.
Verse 2: ഒരുവന്‍ ആഗ്രഹിക്കുന്നതില്‍ ഒന്നിനും കുറവു വരാത്തവിധം ദൈവം അവന് സമ്പത്തും ഐശ്വര്യവും കീര്‍ത്തിയും നല്‍കുന്നു, എങ്കിലും അവിടുന്ന്‌ അവന് അവ അനുഭവിക്കാനുള്ള കഴിവു നല്‍കുന്നില്ല. അന്യന്‍ അവ അനുഭവിക്കുന്നു. ഇതു മിഥ്യയും തീവ്രവേദനയും ആണ്‌.
Verse 3: ഒരുവന്‍ നൂറു മക്കളോടുകൂടെ ദീര്‍ഘായുഷ്‌മാനായിരുന്നാലും അവനു ജീവിതസുഖങ്ങള്‍ ആസ്വദിക്കാനോ ഒടുക്കം സംസ്‌കാരംപോലും ലഭിക്കാനോ ഇടവരുന്നില്ലെങ്കില്‍ അതിനെക്കാള്‍ ഭേദം ചാപിള്ളയായി പിറക്കുകയായിരുന്നുവെന്ന്‌ ഞാന്‍ പറയും.
Verse 4: കാരണം, അതു മിഥ്യയില്‍ ജനിച്ച്‌ അന്‌ധകാരത്തിലേക്കു പോകുന്നു; അതിന്‍െറ നാമം അവിടെ തിരോഭവിക്കുന്നു.
Verse 5: അതു വെളിച്ചം കാണുകയോ എന്തെങ്കിലും അറിയുകയോ ചെയ്‌തിട്ടില്ല; എങ്കിലും അത്‌ മുന്‍പറയപ്പെട്ടവനെപ്പോലെയല്ല, അതിന്‌ സ്വസ്‌ഥതയുണ്ട്‌.
Verse 6: അവന് രണ്ടായിരം വര്‍ഷം ജീവിച്ചാലും ഒരു ഭാഗ്യവും അനുഭവിക്കുന്നില്ലെങ്കില്‍ ഇരുവരും ഒരിടത്തല്ലേ ചെന്നടിയുന്നത്‌?
Verse 7: ഉദരപൂരണത്തിനാണ്‌ മനുഷ്യന്‍െറ അധ്വാനം മുഴുവന്‍, എങ്കിലും, അവനു വിശപ്പടങ്ങുന്നില്ല.
Verse 8: ജ്‌ഞാനിക്കു മൂഢനെക്കാള്‍ എന്തു മേന്‍മയാണുള്ളത്‌? മറ്റുള്ളവരുടെ മുന്‍പില്‍ ചമഞ്ഞുനടക്കാന്‍ അറിഞ്ഞതുകൊണ്ടു ദരിദ്രന്‌ എന്തു നേട്ടം?
Verse 9: കണ്‍മുന്‍ പിലുള്ളതുകൊണ്ട്‌ തൃപ്‌തിപ്പെടുന്നതാണ്‌ സങ്കല്‍പങ്ങളില്‍ അലയുന്നതിനെക്കാള്‍ നല്ലത്‌. ഇതും മിഥ്യയും പാഴ്‌വേലയുമാണ്‌.
Verse 10: ഉണ്ടായിട്ടുള്ളതിനെല്ലാം പേരിട്ടുകഴിഞ്ഞു. മനുഷ്യന് ആരാണെന്നും തന്നെക്കാള്‍ ശക്‌തനോടു മല്ലിടാന്‍ അവനു കഴിവില്ലെന്നും വ്യക്‌തമായിക്കഴിഞ്ഞു.
Verse 11: വാക്കുകളുടെ പെരുപ്പം മിഥ്യയുടെ പെരുപ്പംതന്നെ; മനുഷ്യന് ഇതിലെന്തു മേന്‍മ?
Verse 12: നിഴല്‍പോലെ കടന്നുപോകുന്ന ഈ വ്യര്‍ഥമായ ഹ്രസ്വജീവിതത്തില്‍ മനുഷ്യന് നന്‍മയായിട്ടുള്ളതെന്താണെന്ന്‌ ആര്‌ അറിയുന്നു? സൂര്യനു കീഴെ തനിക്കുശേഷം എന്തു സംഭവിക്കുമെന്ന്‌ അവനോടു പറയാന്‍ ആര്‍ക്കു കഴിയും?